از رهنمودهای آیت الله قاضی، رعایت میانه روی در خوراک بود.

پرخوری یکی از صفات زشتی است که افزون بر زیانهای جسمی، روح را خسته و اشتیاق به عبادت و توان تفکر را از انسان سلب می نماید.

علامه طباطبایی«ره» می فرماید: مرحوم استاد قاضی« رضوان الله علیه»روایتی غریب درباره فواید جوع بیان می فرمود، که سه نفر رفیق، گذرشان به دیار غربت افتاد، شب فرا رسید ؛ هریک برای تحصیل غذا به نقطه ای متفرق شدند، لیکن با یکدیگر میعاد نهادند که فردا در وقت معین در آن میعادگاه یکدیگر را ملاقات کنند.

یکی از آنها مهمان بود و دیگری به مهمانی شخصی در آمد و چون سومی جایی نداشت، با خود گفت: به مسجد می روم و مهمان خدا می شوم و تا صبح در آن جا به سر برد و هم چنان گرسنه بود. صحبدم ، در میعاد خود، هرسه نفر حضور یافتند و هر یک سرگذشت خود را بیان کرد.

از جانب خدای متعال به نبی آن زمان وحی رسید که به آن مهمان ما بگو: ما مهمانی این مهمان عزیز را قبول کردیم و خود میزبان او شدیم و برای او در صدد تهیه بهترین غذاها برآمدیم، لیکن در خزانه غیب خود بهتر از گرسنگی غذایی برای او نیافتیم.