بیشتر مردمان از نماز و روزه یاری نمی طلبند و بهره ای نمی گیرند.، بلکه آن را به صورت یک عادت و سنت به جای می آورند و به بردن ثوابی و انجام فریضه ای دل خوش می کنند، در صورتی که نماز می تواند کشتی عظیمی گردد که شخص را در دریای زندگی در وسط جامعه از طوفانها و گردابها حفظ کند.

و روزه می تواند شخص را بر نفس خویش توانا کند، زیرا وقتی نفس موقتا به فرمان الهی از حلال پرهیز می کند قوت پرهیز در او افزون می شود تا در مواجهه با حرام آن قدرت را بکار گیرد، دیگر آنکه شخص با این پرهیز، قدر نعمتها را بیشتر خواهد دانست و هنگام برخورداری لذت بیشتری خواهد برد، و اینکه با محرومان و مسکینان همدرد می شود، و تجربه گرسنگی و محرومیت بر آگاهی و توسعه وجودی شخص مؤثر است.

اندرون از طعام خالی دار

تا در او نور نعرفت بینی

تهی از حکمتی به علت آنکه

پری از طعام تا بینی.