هر وقت در جریان کار و زندگی زیاد به من فشار(روانی) وارد می آید، در هر مرحله ایی که باشم، همه چیز را رها می کنم و گاهی از همان سر کار، تلفنی به خانه می زنم و یکراست به فرودگاه می روم، همان جا بلیطی تهیه می کنم؛ و عازم مشهد مقدس می شوم . آنجا زیارتی و درد و دلی با امام رضا«ع» می کنم؛ آرام می شوم و بر می گردم.

یک بار در یکی از همین سفرها، توی هواپیما نشسته بودم، و در طول راه بودیم، در خودم بودم که دیدم در قسمت جلوی هواپیما انگار وضعیت متفاوتی است. به این معنی که، کسانی را می دیدم که از جاهای مختلف هواپیما، یکی یکی به قسمت جلو می رفتند. آنجا کنار یکی از صندلیها می نشستند ، با شخصی که روی آن صندلی نشسته بود چیزهایی می گفتند و می شنیدند ، بعد خوشحال و راضی بر می گشتندو سر جایشان می نشستند.

کنجکاو شدم بدانم قضیه چیست؟ از یک نفر که از آنجا بر می گشت موضوع را پرسیدم، گفت: کسی که آنجا نشسته مقام معظم رهبری «زیدعزه»است.

هم بسیار تعجب کردم و هم بسیار خوشحال شدم. به قسمت جلو ی هواپیما رفتم و از فردی که معلوم بود محافظ است ، پرسیدم؛ می شود رفت با آقا صحبت کرد؟.

گفت: بله، قدری صبر کن تا کسی که پهلوی آقاست صحبتش تمام شود.

از فرصت استفاده کردم و پرسیدم؛ چرا آقا با با پرواز عمومی به مشهد می روند؟.

گفت: آقا فقط سفرهای رسمی دولتی را با پرواز اختصاصی می روند. سفرهای شخصی( که عمدتا هم سفر زیارتی به مشهد است) را مثل همه مردم، با پروازهای عمومی می روند.

پرسیدم: یعنی می روند برایشان بلیط هم می خرید؟!

گفت: بله مثل همه مسافرهای معمولی، برایشان بلیط می خرند، بدون اطلاع و تشریفات خاص، می آیند سوار هواپیما می شوند و راهی می شوند. تازه توی هواپیماست که خدمه پرواز و مسافران، متوجه حضور ایشان می شوند.

صبر کردم تا صحبت نفر قبلی تمام شد جلو رفتم، خودم را معرفی کردم و…….”

با خودم گفتم؛ از کسی که عمری را به سادگی و با حداقل امکانات مادی زیسته و اکنون رهبری انقلابی ترین نظامهای سیاسی و البته مذهبی جهان را بر عهده دارد، جز این همه ملاحظه و دقت در استفاده از بیت المال و قائل شدن مرز و تفاوت بین کار شخصی و کار حکومتی نیز انتظار نمی رود.

کاش دیگر مسئولان نظام، خاصه آنان که این لباس مقدس را که در حقیقت لباس رسول اکرم«ص» است بر تن دارند هم، لااقل نصف ایشان، در رعایت مسائل مالی و امکانات بیت المال، خدا را در نظر می گرفتند و تقوا می ورزیدند.