«بسم رب الشهدا و الصدیقین»

می گویند سلام مستحب است و جواب سلام واجب .آیا می شود که شهدا ترک واجب کنند و جواب سلام ما را ندهند ؟

سلام بر تن های بی سر، سلام بر سرهای بی کلاه ، سلام بر کلاه هایی که آشیانه ی پرندگان شد و سلام بر شهیدان انقلاب اسلامی .

نمی دانم از کجا شروع کنم ولی از این جا شروع می کنم که قرار حرکتمان به دهکده ی عشاق ، دیار ستاره های خاکی ساعت 7 صبح مورخ 9/8/91 بود که ما از ایلام حرکت کردیم و به صالح آباد و گلان و دیگر روستاها بچه های دبیرستانی که برای درس آمادگی دفاعیشان می رفتند را جمع کردیم و به مهران رسیدیم قرار بود از مهران به بعد 3 اتوبوس حرکت کنیم تا ساعت 9 صبح آنجا ماندیم و بعد بچه ها با اسپند دودکن و واگذار کردن از زیر قران سوار اتوبوس ها شدیم و به سمت اولین یادمان یعنی شرهانی راه افتادیم و به سرزمین معنوی شرهانی رسیدیم و در آنجا شهید گمنامی دفن کرده بودند و با بچه ها همگی فاتحه ای خواندیم و بازدید مختصری داشتیم و بعد به سمت اردوگاهی در دهلران حرکت کردیم نماز و ناهار رو اونجا موندیم بعد از انجام فریضه ی نماز و نهار بدون توقف به سمت اهواز حرکت کردیم و به اردوگاه شهید منصوری رسیدیم در آنجا استراحت کردیم و صبح زود بعد از انجام صبحگاه قرار بود از اروند شروع کنیم صبح ساعت 7 حرکت کردیم و تا ساعت 30/9 وارد اروند شدیم . اتوبوس ها یکی یکی بچه ها رو در دل تاریخ پیاده می کردند ، نمی دانم چرا؟ ولی باور کنید احساس می کردم کسانی به استقبال بچه ها آمدن و بهشون خوش آمدگویی می گفتن ، اولش که رفتیم اونجا تابلویی بود روش نوشته بود (لبخند بزن بسیجی) ولی بچه های خودمونو دیدم که خنده رو لب همشون خشکیده بود از بچه های پرشور دیروز خبری نبود هر کدام یه حالی پیدا کرده بودن فضای معنوی اونجا باعث می شد که انسان با خدای خودش بیشتر صحبت کند زیرا این اردو بیشتر به دل مربوط می شد تا حضور فیزیکی . آرام آرام رفتیم به سمت آب ، آب اروند هم گل آلود بود هم وحشی چرخش آب اینقدر سریع بود که هر چی تو مسیرش بود با خودش می برد حتی دلها را ! ! !

نزدیک ساعت 11 صبح بود که به سمت شلمچه راه افتادیم . آره کربلای ایران رو میگم ، سرزمین سرداران بی سر ، سرزمین گمنامان ، سرزمین اسطوره های خاکی ، در دل هر عاشقی بارگاه و یادمانی دارن به بلندی عرش در سردر شلمچه به تابلویی رسیدیم که نوشته بود (فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی) ما هم مثل همه کفشامونو در آوردیم ، حس کردم تمام فرشته ها و ملائک هم با ما همقدمند اونجا زیارت می کردند حتی حس می کردم امام زمان (عج) هم اونجا حضور داره و گریه میکنه یه بغض سنگین راه گلومو بسته بود هم می شد گریه کنم هم نمی شد ، بچه ها رو که می دیدم هر کدام حس و حالی معنوی عجیبی داشتند بچه ها صورتاشان رو روی خاک میذاشتن و ضجه می زدند زیرا گرمای خاک شلمچه هوای کربلا را برای آن ها به تصویر کشید . کم کم داشت هوا تاریک می شد و ما به سوی اردوگاه حرکت کردیم صبح روز بعد قرار بود به سوی فتح المبین حرکت کنیم صبح روز بعد ، بعد از صبحگاه از کارکنان آنجا خداحافظی کردیم و حرکت کردیم بغض گلویمان را گرفته بود خیلی خیلی برامون سخت بود از شلمچه و اروند خداحافظی کنیم . به فتح المبین ، سرزمین معنوی ، دیار عاشقا رسیدیم واقعاً قطعه ای از بهشت بود در آنجا فضای معنوی داشت همانند فضای جبهه تا به آنجا رسیدیم یادی از شهدا کردیم و همگی فاتحه ای خواندیم خیلی زیبا بود قبل اذان ظهر حرکت کردیم و به سمت دهلران حرکت کردیم در آنجا نهار و نماز خواندیم و به سمت ایلام حرکت کردیم واقعاً سفری پر از معنویات بود .

از خداوند می خواهم همه ی ما رو با شهدا محشور کنه و ما را از شفاعتشون در دنیا و آخرت بی نصیب نکند.

گل اشکم وا می شد ای کاش

همه دردم دوا می شد ا ی کاش       

به هر کس قسمتی دادی خدایا   

 شهادت قسمت ما می شد ای کاش

روحانی کاروان ، آرزو خانه ای ، مدرسه علمیه ی فاطمه الزهرا اطهر (س) ایلام