در حیرتم از خلقت آب،

اگر با درخت همنشین شود، آن را شکوفا می کند.

اگر با آتش تماس بگیرد، آن را خاموش می کند.

اگر با ناپاکی ها برخورد کند، آن را تمیز می کند.

اگر با آرد هم آغوش شود، آن را آماده طبخ می کند.

آگر با خورشید متفق شود، رنگین کمان ایجاد می شود.

ولی اگر تنها بماند، رفته رفته گنداب می گردد.

دل ما نیز همچون آب است، وقتی با دیگران

است، زنده و تأثیر پذیر است، اما در تنهایی

مرده و گرفته است….

“باهم” بودنهایمان را قدر بدانیم