ارتباط خالصانه انسان با خدا، نورانیت ضمیر و صفای باطن و بصیرتی به همراه دارد که انسان را در پیچ وخم های زندگی و بن بست ها و مشکلات، هدایت می کند.

حضرت علی(ع) می فرماید:” عِندَ تحقیق الاخلاصِ تَستَنَیرُ البَصائِر"«هر گاه خلوص در دل آید، نورانیت و بینش به همراه آن می آید».

اخلاص و دوری از هوای نفس و تقوا، این نتیجه را دارد که روشن بینی انسان را می افزاید و انسان را از تاریکی های شرک و جهل و هوس، به فضای نور و توحید و علم می رساند. آنکه اخلاص داشته باشد به فوز و رستگاری می رسد.«اِن تَخلُص تَفُر».

اخلاص، ارزشی فوق العاده دارد و در عین حال، بسیار دشوار است. امام سجاد(ع) در دعاهای سحرهای ماه رمضان از خداوند می خواست که دلش را از نفاق و عملش را از ریا پاک گرداند.

« اللهم طَهِّر قَلبی مِنَ النفاقِ وَ عَمَلی مِنَ الریاء»

ونیز، امام حسین(ع)در دعای عرفه، از خداوند اخلاص در عمل را می طلبد:«……..والاخلاصَ فی عملی».

پرتویی از اسرار نماز، محسن قرائتی، ص144/145