یکی از علمای ربانی نقل می کرد: در ایام طلبگی دوستی داشتم که ساعتی داشت و بسیار آن را دوست می داشت، و همواره در یاد آن بود که گم نشود و آسیبی به آن نرسد، او بیمار شد و بر اثر بیماری آنچنان حالش بد شدکه حالت احتضار و جان دادن پیدا کرد.

در این میان یکی از علماء در آنجا حاضر بود و او را تلقین می داد و می گفت: بگو لا الله الا الله ، او در جواب می گفت نشکن نمی گویم.

ما تعجب کردیم که چرا به جای ذکر خدا، می گوید: نشکن نمی گویم، همچنان این معما برای ما بدون حل ماند تا اینکه حال آن دوست بیمارم اندکی خوب شد و من از او پرسیدم این چه حالی بود که پیدا کردی.

ما می گفتیم بگو لا الله الا الله، تو در جواب می گفتی، نشکن نمی گویم، او گفت: اول آن ساعت را بیاورید تا بشکنم، آن را آوردند و شکست.

دوستم گفت: من دلبستگی خاصی به این ساعت داشتم، هنگام احتضار شما می گفتید بگو لا الله الا الله، شخص شیطان را دیدم که همان ساعت را در یک دست خود گرفته  و با دست دیگر چکشی بالای آن ساعت نگه داشته بود و می گفت اگر بگویی لا الله الا الله، این ساعت را می شکنم، من هم به خاطر علاقه ی وافری که به ساعت داشتم می گفتم: ساعت را نشکن  من لا الله الا الله نمی گوییم.

تبیان