آیا ادراه خانه و تربیت فرزندان برومند و ساختن انسانهایی که در آینده بتوانند با بازوان توانای خویش،چرخهای عظیم جامعه را به حرکت در آورند، نقش اجتماعی زن را نشان نمی دهد؟

آنهایی که این رسالت عظیم زن را کار مثبت محسوب نمی کنند، از نقش خانواده و تربیت در ساختن یک اجتماع سالم و آباد و پربرکت بی خبرند.

آنان می پندارند راه صحیح این است که زن و مرد ما همانند زنان و مردان غربی، اول صبح، خانه را به قصد ادارات، کارخانه ها و مانند آن ترک کنند و بچه های خود را به شیرخوارگاههابسپارند و یا در اتاق بگذارند و در را به روی آنها ببندند و طعم تلخ زندان را از همان زمان که غنچه ناشکفته ای هستند به آنها بچشانند. غافل از اینکه با این عمل، شخصیت آنها را درهم می کوبند و کودکانی بی روح و فاقد عواطف انسانی به بار می آورند که آینده جامعه را به خطر خواهند انداخت.