در سراسر نماز، قصد قربت شرط صحیح بودن آن است، حتی اگر حرکت یا کلمه ای از واجبات یا مستحبات نماز را برای غیر خدا انجام دهیم نماز باطل می شود .

اگر مکان نماز یا زمان آن را برای غیر خدا تعیین نمائیم نماز باطل است.

اگر حالتی که هنگام نماز به خود می گیریم برای غیر او باشد نماز باطل است.

بنابراین عبادت بودن نماز مربوط به آن است که انسان هیچ گونه قصد قربت از لحظه ورود به نماز تا پایان همچنان ادامه یابد.

ناگفته پیداست که انسان در لابه لای آن همه زرق و برق ها و جاذبه های زیاد اگر هر روز بتواند از همه چیز دل تهی کند و ریسمان معنوی روح خود را با ذات مقدس او گره زند و چنان با او خلوت کند که راه نفوذ غیر را بگیرد، ارزش مهمی را به دست آورده است.

ما در نماز با گفتن « ایاک نستعین» به عبودیت و بندگی خالصانه اعتراف می کنیم و این اخلاص را از خداوند می خواهیم.

منبع: کتاب114 نکته درباره ی نماز