ابوریحان بیرونی از نامدارترین دانشمندان ایرانی در قرن چهارم هجری بود. او در “کاث” که بعدها به مرکزیت خوارزم رسید به دنیا آمد. بسیاری معتقدند دلیل اینکه وی به” بیرونی” شهرت  دارد این است که او “بیرون” از خوارزم به دنیا آمده است.

وی بیست و پنج سال اول زندگی خود را در زادگاهش ماند و از دانشمندان و معلمان ورزیده ی آنجا کسب دانش کرد. او از همان آغاز تحصیل علاقمند به علوم طبیعی و البته ریاضیات بود.

وی پس از گذران دوران اولیه ی جوانی به سیاحت در اطراف و اکناف و دانش اندوزی پرداخت. وی به فارسی، عربی، هندی، عبری، سریانی و یونانی تسلط داشت.

او مدت زیادی در دستگاه سلطان محمود غزنوی به سمت منجم و دانشمند رسمی دربار مشغول به تحقیق بود.همچنین بیرونی پس از سلطان محمود در دربار غزنویان ماند و در دوران فرزند او کتاب"قانون مسعودی” را در نجوم و هیأت نوشت.

بیرونی علاوه بر اکتشافات مهم در:

-ریاضیات و نجوم

-اختراعات در وسایل اندازه گیری (مثلا وسیله ای برای سنجش )

-نوآوری هایی چون رصد خسوف و کسوف

-ابداع یکی از دقیق ترین ترازوها

-محاسبه شعاع زمین

-ترجمه و انتقال علوم از زبان های یونانی، هندی، عربی و فارسی به یکدیگر و …..

مهمترین عقیده ی او راجع به مطالعه ی فرهنگ های دیگر پرهیز از قضاوت کردن و ارزش گذاری و سعی در گزارش دقیق مشاهدات است که امروزه هم در دانش اجتماعی به کار می رود.

او در سال 440(ه .ق) در غزنین وفات یافت.