بدن انسان را فرض کنید که در مقابل میکروب های بیماری زا و تکثیر و انتشار آن ها در تمام بدن، بی تفاوت باشد و هیچ عکس العملی نسبت به آن ها از خود

بروز ندهد، چه اتفاقی برای او رخ می دهد؟ آیا زندگی او اهمیتی دارد؟ مسلم است که بیماری بر آن غلبه می کند و نیازمند به درمان های پر زحمت و

پرهزینه دارد و چه بسا اقدامات درمانی برای او بی فایده باشد و این بیماری منجر به فوت او شود؛ به همین نسبت یک جامعه سالم نیز اگر امر به معروف

و نهی از منکر را ترک کند دچار بحران می شود و بیماری های اجتماعی بر او غلبه می یابند.

مقام معظم رهبری«مدظله العالی» در این باره می فرمایند:« … وقتی در جامعه گناه منتشر شود و مردم با گناه خو بگیرند، کار کسی که در رأس جامعه

قرار دارد و می خواهد مردم را به خیر و صلاح و معروف و نیکی سوق دهد؛ با مشکل مواجه خواهد شد، یعنی نخواهد توانست، یا به آسانی نخواهد توانست

و مجبور است با صرف هزینه فراوان این کار را انجام دهد. یکی از موجبات ناکامی تلاش های امیرمؤمنان با آن قدرت و عظمت در ادامه این راه، که

بالاخره هم به شهادت آن بزرگوار منجر شد، همین بود. روایتی که می خوانم، روایت تکان دهنده و عجیبی است. می فرمایند:« امر به معروف و نهی از

منکر کنید، وگرنه خدا بدان شما را بر نیکانتان چیره می کند، و چون چنین شود، هر چه نیکان دعا کنند خدا مستجاب نخواهد فرمود».