مولای لقمان به او دستور داد که در زمینش برای او کنجد بکارد، ولی او جو کاشت. وقتی که زمان درو فرا رسید، مولا گفت: چرا جو کاشتی، در

حالی که من به تو دستور دادم که کنجد بکاری؟

لقمان گفت: « از خدا امید داشتم که برای تو، کنجد برویاند..»

مولایش گفت:« مگر این ممکن است؟»

لقمان گفت:« تو را می بینم که خدای متعال را نافرمانی می کنی، در حالی که از او امید بهشت داری؛ لذا گفتم شاید آن هم بشود».

آن گاه، مولایش گریست و به دست او توبه کرد و او را آزاد ساخت.

حکمت نامه لقمان، ص63