با شنیدن رقم سه میلیارد تومان برای خرید یک تابلو از سهراب سپهری«در حراج تهران» و پرداخت آن توسط یکی از مشتریان داخل سالن، بی اختیار به یاد حرف های روشنگرانه برخی آدم ها می افتم کسانی که تا صحبت از کمک به بازسازی حرم یکی از ائمه می شود و یا وقتی پیرمرد و پیرزنی مستعضف، تمام پس انداز یا النگو دستش را برای کمک به ساخت ضریح امامان معصوم«ع» وقف می کند، دم از گرسنگی مردم می زنند. روشنگرانی که در رسانه هایشان مدام آرزو می کنند ای کاش این پول ها به جای هزینه شدن در این امور، به دست فقرا می رسید، یا مدرسه ایی می شد برای تحصیل دانش آموزان فقیر، پیش خود می گویم راستی با 25میلیارد و 326میلیون تومانی که مسئولان و برگزار کنندگان «حراج در تهران» با افتخار از آن دم می زنند چند مدرسه می توان ساخت و چند بیمار را از مرگ می توان نجات داد؟

راستی این آدم ها کجا هستند؟ چرا آن فرد محروم پاک نیت که نام و تصویری از او در رسانه ها نیست، و با خلوص نیت به ساخت ضریح و صحن کمک می کند متهم به هزارویک ساده اندیشی می شود اما از آن طرف هیچ کس ، هیچ صحبت یا انتقادی از روشنگران و مسئولانی که هواپیمای شخصی، راننده شخصی و هزار و یک بریزو بپاش دیگر دارند نمی شود.

برخیزید ای روشنگرانی که به خواب رفته اید.