وجود سختی ها و تلخی ها دلایل و فوایدی دارد که برخی از آنها عبارتند از:

-رابطه انسان را با خدا زیاد می کند

-وجدان مردم را بیدار و حس تعاون را در آنها شکوفا می کند

-انسان را به فکر چاره جویی می اندازد و هزاران اختراع و ابتکار در همین چاره جویی ها به دست می آید

-عقل و تجربه انسان را بالا می برد

-غرور و غفلت به وجود آمده بر اثر رفاه را از بین می برد

-کفاره لغزشها و گناهان انسان می شود

-قدر نعمت ها بیشتر و بهتر شناخته می شود و حس شکرگزاری بیدار می شود

* اگر بخواهیم قدر نعمت ها را بهتر بشناسیم، باید در ذهن خود نبود آنها را تجسم کنیم.

مثلا:

ارزش حافظه زمانی معلوم می شود که انسان حافظه خود را از دست بدهد؛ تا آنجا که حتی اسم خودش را

فراموش کند!

اگر حرکت زمین به دور خود متوقف شود, برای بخشی از مردم, روز همیشگی است و برای بخشی دیگر شب؛

این زندگی برای هردو گروه , طاقت فرسا خواهد شد؛ 

اگر آب به عمق زمین فرو برود, انسان بیچاره خواهد شد؛ اگر فاصله خورشید با ما چند کیلومتر نزدیک تر یا

دورتر می شد, یا بر اثر حرارت می سوختیم و یا بر اثر سرما یخ می زدیم؛ اگر گیاهان دی اکسید کربن هوا را

به اکسیژن تبدیل نمی کردند, تنفس برای ما مشکل می شد؛ اگر خواب ما همراه با غلتیدن نبود, یک شبه

همه مردم, نیمه فلج می شدند؛ اگر آب دهان ما تلخ بود, یا به اندازه کافی تولید نمی شد, زندگی و صحبت سخت می شد؛

اگر ابرو نداشتیم,  نور خورشید چشم را از بین می برد؛

اگر اشک ما شور نبود و یا چشم ما در گودی قرار نمی گرفت, برای چشم ما مشکلات بی شماری به وجود می آمد؛

اگر نوزاد مکیدن بلد نبود, همه ن.زادان از گرسنگی می مردند؛ 

اگر کمی پوست اضافه روی انگشتان نبود, قدرت خم کردن آن ها را نداشتیم و کاری نمی شدکرد؛

اگر دندان ها به صورت جدا نمی بود, وارد شدن آسیب به گوشه ای از دندان , تمام فک و لثه را از بین می برد؛

اگر بیست سال همه فرزندان فقط دختر یا پسر باشند, نظام زندگی در دنیا فلج می شد؛

اگر ترمیم سلول ها در ساختمان بدن نبود, بدن ما پس از یک صدمه و بیماری از دنیا می رفت.همین که خونب از بدن خارج می شود,

بدن خونسازی می کند و کمبود آن را جبران می نماید.

سعدی می گوید:( هر نفسی که فرو می رود ممد حیات است و چون بر می آید, مفرح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و

بر هر نعمت , شکری واجب.

از دست و زبان که برآید                                                                         کز عهده شکرش به در آید؟)

شیوه های دعوت به نماز، محسن قرائتی،82/83