تشویق به ازدواج و تسریع در آن که به استناد آیات و روایات سامان یافته، برای جامعه ای دین دار و پایبند به سنت های دینی پیش بینی شده است. اگر قرار است مؤمنان، عفیف و پاکدامن زندگی کنند و از دنیا برای آخرت توشه برگیرند، اسلام ازدواج را در کنار برنامه ها و شعائر مقرر کرده است.
پیداست که جامعه و خانواده های دین دار به رغم برخی موانع و مشکلات ، با شادمانی به استقبال ازدواج می روند و زمینه های این امر را برای فرزندان خود فراهم می سازند. گرچه آماری ویژه در زمینه رویکرد خانواده های مذهبی به ازدواج نداریم؛ شواهد و تجربه به خوبی اثبات می کند که میان پایبندی به سنت ها و شعائر دینی و رویکرد به ازدواج به عنوان یکی از این سنت های مؤکد، رابطه مستقیم دارد؛ به این معنا که هرچه میزان التزام به آداب، سنت ها و شعائر دینی بیشتر باشد، آمار ازدواج بالا می رود و هر چه از میزان پایبندی کاسته شود، از میزان ازدواج کاسته می شود.
آنچه درباره پررنگی یا کم رنگی سنت ها و شعائر دینی میان خانواده ها بیان شد، دربار جوانان- مخاطبان اصلی این دست از مباحث ، نیز صادق است؛ به این معنا که هرچه باور و التزام به سنت ها و شعائر دینی میان جوانان قوی تر باشد، مشکلات و موانع، رغبت و رویکرد آنان به ازدواج بیشتر خواهد بود، چنان که عکس این معادله نیز صادق است.
جوان متعبد و متدینی که می داند ازدواج او را در برابر بسیاری از گناهان جنسی بیمه می کند و از این آموزه ها آگاه است که ازدواج، سنت مورد تأکید اسلام است و دین، عزب ماندن را نکوهش کرده است، تا آنجا که پیامبر اکرم«ص» می فرمایند:«رُذَالُ مَوتَاکُمُ العُزَّابُ» وبدترین مردگان را مرده های عزب معرفی کرده اند.
باید اذعان کرد که برخی از بی میلی ها به ازدواج میان خانواده ها و جوانان از رنگ باختن یا کم رنگی شعائر دینی ناشی شده است.

-دکتر علی نصیری، آیین همسرگزینی،صص61-58