چهره باز، اخلاق خوب و گفتار شایسته، صفات خجسته ای است که همه ما انتظار چنین برخوردهایی را از دیگران داریم. این ویژگی ها برای انسان همچون نور آفتاب برای گیاهان است؛ همانگونه که خورشید جان تازه به گیاهان می دهد، روی گشاده، خوی شیرین و گفتار فرح بخش، نوعی سرخوشی، نشاط و سلامت به همراه داشته، افراد را جوان، زنده دل و سر حال نگه می دارد.

پروردگار بزرگ، ویژگی رسول خود، حضرت محمد«ص» را« نرمی و مهربانی» دانسته و «سنگدلی و خشن بودن» را مایه پراکندگی اطرافیان می داند(فبما رحمه مِنَ الله لِنتَ لَهُم و لو کُنتَ فظَّا غَلیظَ القَلب لا نفضوا من حولک)(پس به برکت رحمت الهی، با آنان نرمخو و پر مهر شدی، و اگر تندخو و سختدل بودی قطعا از پیرامون تو پراکنده می شدند).

امام علی«ع» تندخویی و عصبانیت را نوعی جنون و دیوانگی دانسته و دوستان مؤمن و خالص خود را به اخلاق خوش و سخنانی صمیمی در نشست و برخاست ها دعوت می کند.

او خود اهل گفتگوهای شیرین و شوخی و مزاح با اصحاب بود و این روش را در جذب افراد بهتر می پسندید.

از این رو امام صادق«ع» «تبسم و لبخند انسان به چهره ی برادر دینی اش را حسنه» دانسته و در پاسخ به سؤال یکی از اصحاب درباره اندازه ی حسن خلق فرمود:« فروتنی کن، خوش سخن باش و با برادرت با خوش رویی برخورد نما».

روانشناسان و جامعه شناسان بر این باورند که رفتار آرام و با وقار، چهره متبسم و شاد و گفتار زیبا و دلنشین باعث نهایت شادی در زندگی خواهد شد. همانگونه که چهره عبوس و غمزده، خشم و غضب و عصبانیت، خودخوری  و آشفتگی روحی موجب کوتاهی عمر، فرسودگی روحی و تباهی شخصیت شده، طعم گوارای زندگی را تلخ و ره آوردهای آن را غمبار می سازد.