مولای لقمان به او دستور داد که در زمینش برای او کنجد بکارد، ولی او جو کاشت. وقتی که زمان درو فرا رسید، مولا گفت: چرا جو کاشتی، در

حالی که من به تو دستور دادم که کنجد بکاری؟

لقمان گفت: « از خدا امید داشتم که برای تو، کنجد برویاند..»

مولایش گفت:« مگر این ممکن است؟»

لقمان گفت:« تو را می بینم که خدای متعال را نافرمانی می کنی، در حالی که از او امید بهشت داری؛ لذا گفتم شاید آن هم بشود».

آن گاه، مولایش گریست و به دست او توبه کرد و او را آزاد ساخت.

حکمت نامه لقمان، ص63

بدن انسان را فرض کنید که در مقابل میکروب های بیماری زا و تکثیر و انتشار آن ها در تمام بدن، بی تفاوت باشد و هیچ عکس العملی نسبت به آن ها از خود

بروز ندهد، چه اتفاقی برای او رخ می دهد؟ آیا زندگی او اهمیتی دارد؟ مسلم است که بیماری بر آن غلبه می کند و نیازمند به درمان های پر زحمت و

پرهزینه دارد و چه بسا اقدامات درمانی برای او بی فایده باشد و این بیماری منجر به فوت او شود؛ به همین نسبت یک جامعه سالم نیز اگر امر به معروف

و نهی از منکر را ترک کند دچار بحران می شود و بیماری های اجتماعی بر او غلبه می یابند.

مقام معظم رهبری«مدظله العالی» در این باره می فرمایند:« … وقتی در جامعه گناه منتشر شود و مردم با گناه خو بگیرند، کار کسی که در رأس جامعه

قرار دارد و می خواهد مردم را به خیر و صلاح و معروف و نیکی سوق دهد؛ با مشکل مواجه خواهد شد، یعنی نخواهد توانست، یا به آسانی نخواهد توانست

و مجبور است با صرف هزینه فراوان این کار را انجام دهد. یکی از موجبات ناکامی تلاش های امیرمؤمنان با آن قدرت و عظمت در ادامه این راه، که

بالاخره هم به شهادت آن بزرگوار منجر شد، همین بود. روایتی که می خوانم، روایت تکان دهنده و عجیبی است. می فرمایند:« امر به معروف و نهی از

منکر کنید، وگرنه خدا بدان شما را بر نیکانتان چیره می کند، و چون چنین شود، هر چه نیکان دعا کنند خدا مستجاب نخواهد فرمود».

حوزه های علمیه که یکی از دوبال علمی کشور محسوب می شوند، رسالت بس خطیری در رشد علمی و شکوفائی معارف غنی قرآن کریم و عترت طاهرین «ع» برعهده دارند.

ضرورت جهادعلمی حوزه ها در بسط و نشر آثار غنی مکتب نورانی اسلام، در عصری که جامعه بشری مبهوت فرهنگ غرور آفرین انقلاب اسلامی ایران است، بیش از هر

زمانی احساس می شود.

امام خمینی«ره» می فرماید:« امروز مسئولیت روحانیت و کسانی که در این لباس مقدس هستند، مسئولیتی است که در طول تاریخ برعهده روحانیت نبوده است.

امام صادق«ع» فرمودند:«ایستاده آشامیدن آب در روز غذا را گوارا می سازد و ایستاده آشامیدن آب در شب زرداب می آورد».

روزی کشاورزی متوجه شد ساعتش را در انبار علوفه گم کرده است.ساعتی معمولی اما با خاطره ای از گذشته و ارزشی عاطفی بود، بعد از آن که در میان علوفه بسیار جستجو کرد و آن را نیافت از گروهی کودکان که در بیرون انبار مشغول بازی بودند مدد خواست و وعده داد که هر کسی آن را پیدا کند جایزه ای دریافت نماید.
کودکان به محض این که موضوع جایزه مطرح شد به درون انبار هجوم آوردند و تمامی کپّه های علف و یونجه را گشتند اما باز هم ساعت پیدا نشد.
کودکان از انبار بیرون رفتند و درست موقعی که کشاورز از ادامه جستجو ناامید شده بود، پسرکی نزد او آمد و از وی خواست به او فرصتی دیگر بدهد، کشاورز نگاهی به او انداخت و با خود اندیشید، چرا که نه؟ به هر حال، کودکی صادق به نظر می رسید.بعد از اندکی کودک در حالی که ساعت را در دست داشت از انبار علوفه بیرون آمد، کشاورز از طرفی خوشحال شد و از طرف دیگر متحیر گشت که چگونه کامیابی از آن این کودک شد؛ پس پرسید ، چطور موفق شدی در حالی که بقیه کودکان ناکام ماندند؟ سرک پاسخ داد، من کار زیادی نکردم، روی زمین نشستم و در سکوت کامل گوش دادم تا صدای تیک تاک ساعت را شنیدم و در همان جهت حرکت کردم و آن را یافتم.
ذهن وقتی که در آرامش باشد بهتر از ذهنی که پر از مشغله است فکر می کنید، هر روز اجازه دهید ذهن شما اندکی آرامش یابد و در سکوت کامل قرار گیرید و سپس ببینید چقدر با هوشیاری به شما کمک خواهد کرد زندگی خود را آنطور که مایلید سر و سامان بخشید.

از آنجا که زنده شدن قلب ها با ذکر الهی و پیدا کردن حیات معنوی در پرتو خشوع و خضوع در مقابل قرآن شباهت زیادی به زنده شدن زمین های مرده به برکت قطرات حیات بخش باران دارد، در این آیه خداوند می فرمایند:« اعلَمُوا انَّ اللهَ یّحیِ الأرضَ بَعدَ مَوتِها»،« بدانید که خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده می کند».
حضرت علی«ع» می فرمایند: « مَن ذَکَرَ اللهَ احیَا اللهُ قَلبَهُ وَ نَوَّرَ عَقلَهُ وَ لُبَّه»،«هر کس خداوند سبحان را یاد کند خداوند قلبش را زنده و عقل و جانش را نورانی می سازد».
امام کاظم«ع» می فرمایند: « خداوند دلهای مرده را به نور حکمت زنده می کند، همان گونه که زمین های مرده را به وسیله باران های پربرکت زنده می گرداند».
خدا با الطاف خویش و ارزانی داشتن توفیق به انسان ها، دل ها و قلب ها را پس از سخت شدن و زنگار گرفتگی آنها نرم و در برابر حق خاشع می سازد.
همانطور که خدا زمین مرده و موات را خرم و سر سبز می سازد، دل های سخت را نیزبه قلوبی زنده و با ایمان مبدل می نماید؛ قرآن می تواند قلب های مرده و سخت را زنده و خاشع کند. پس، خدا دین خود را وانمی گذارد و رها نمی کند.
بنابراین ، اگر مؤمنان خاشع نباشند، به جای آنها قوم دیگری را پدید می آورد که آنها در برابر ذکر او خاشع باشند و دین او را یاری کنند.
امام محمد باقر«ع» می فرمایند: « خداوند زمین را به وسیله حضرت مهدی«عج» زنده می کند بعد از آنکه مرده باشد، و منظور از مردن زمین، کفرِ اهل آن است و کافر مرده است».

حضرت علی«ع» می فرمایند: « شما را از دنیا بر حذر می دارم، که دنیا جای شادمانی نیست. دنیا با چیزهای فریبنده خود را آراسته است و زرق و برق آن کسی را که بدان بنگرد می فریبد».

ابوریحان بیرونی در خانه یکی از بزرگان نیشابور میهمان بود. از هشتی ورودی خانه،صدای او را می شنید که در حال نصیحت و اندرز است.

مردی به دوست ابوریحان می گفت هر روز نقشی بر دکان خود افزون کنم و گلدانی خوشبوتر از بیش در پیشگاهش بگذارم بلکه عشقم از آن گذرد و به زندگیم باز آید و دوست ابوریحان او را نصیحت کرده که عمر کوتاست و عقل تعلل را درست نمی داند. آن زن اگر تو را می خواست حتما پس از سالها باز می گشت؛ پس یقین بدان دل در گروی مردی دیگر دارد و تو باید در فکر آینده خویش باشی.

سه روز بعد ابوریحان داشت از دوستش خداحافظی می کرد که خبر آوردند، کسی که نصیحتش نمودی در بستر مرگ افتاده و سه روز است که هیچ نخورده. میزبان ابوریحان قصد لباس کرد برای دیدار آن مرد، ابوریحان دستش را گرفت و گفت: نفسی که سردی را بر گرمای امید می دمد مرگ را به بالینش فرستاده.

میزبان سر خم نموده، ابوریحان به دیدار آن مرد رفته و چنان گرمای امیدی به او بخشید که آن مرد دوباره آب نوشید.

برقراری عدالت اجتماعی در همه ابعاد آن یکی از اصول مهم و با اهمیتی است که معصومین«ع»در حکومت اسلامی هم در تئوری و هم در عمل به آن توجه داشته اند.
از نظر امامان معصوم«ع»، برقراری عدل و عدالت در جامعه یک تکلیف و وظیفه الهی است و اساس قوام و استمرار حکومت ها در رعایت عدالت به وسیله حاکمان آنها می باشد. همچنین، ایشان رعایت عدل را از واجبات فردی و اجتماعی می دانند و مقابله با بی عدالتی و ظلم در جامعه را یکی از مصادیق نهی از منکر بر می شمارند.

حضرت علی«ع» می فرمایند:«عدالت را به کار گیر و از بی انصافی و بی عدالتی برحذر باش که بی انصافی کردن با مردم آنان را آواره می کند و بی عدالتی به قیام مسلحانه وا می دارد».
ایشان در حدیث دیگری می فرمایند:« خودت و خانواده ات و نزدیکانت و کسانی که به آنان علاقه داری با مردم منصفانه رفتار کنید و با دوست و دشمن به عدالت رفتار کنید».
رسول اکرم«ص» می فرمایند:« ساعتی عدالت بهتر از هفتاد سال عبادت است که شب هایش به نماز و روزهایش به روزه بگذرد».
امام صادق«ع» می فرمایند:« هنگامی که در میان مردم عدالت برقرار شود، بی نیاز می شوند و به اذن خداوند متعال آسمان روزی خود را فرو می فرستد و زمین برکاتش را بیرون می ریزد».

امام صادق«ع» می فرمایند: «مَن عَادَ مَرِیضاً شَیَّعَهُ سَبعُونَ الفَ مَلَکٍ یَستَغفِرُونَ لَهُ حَتَّی یَرجِعَ إلَی مَنزِلِهِ»
« هر کس به عیادت بیمار برود هفتاد هزار فرشته او را مشایعت می کنند و برایش آمرزش می طلبند تا آن گاه که به منزل خود برگردد».